บทบาทรัก

บทบาทรัก        

แค่แสร้งว่ารักกัน แต่หัวใจกลับเจ็บแปลบเมื่อคนรักของเขาหวนกลับมา
“พูดแบบนั้นได้ไง” ก้าวขาเข้าบ้านไม่ทันไร
คนที่เงียบมาตลอดทางกลับเอ่ยถ้อยคำที่ฟังดูยังไงก็เหมือนชวนทะเลาะ
“แบบไหนคะ พอดีลินพูดไปหลายคำ”
“ไม่เถียงสักครั้งมันจะตายหรือไง”
“ลินก็แค่ทำตามหน้าที่ คุณภาคย์จะมาหัวร้อนอะไร”
บดินทร์ยืนปักหลักอยู่กลางบ้าน ใช้นิ้วนวดขมับที่เต้นตุ้บๆ เมื่อโดนเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้
แค่ได้ยินเสียงแว้ดๆ ใส่มันยิ่งทำให้เขาปวดหัวจนแทบระเบิด
“ฉันว่าครั้งนี้เธอพูดเกินไป”
ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ เธอถึงรู้สึกเสียดอยู่ข้างใน ลำคอมันตีบตันแปลกๆ ราวกับมีก้อนบางอย่างจุกอยู่
แค่จะเปล่งเสียงโต้ตอบยังทำได้ยาก
“หงุดหงิดที่ลินพูดแบบนั้น หรือแค่เป็นห่วงความรู้สึกของคุณด้ายหรือจริงๆ แล้วเป็นมันทั้งสองอย่าง”
บรรยากาศภายในบ้านอึมครึมทันใด มีแต่ความอึดอัดที่โรยตัวปกคลุมไปทั่วบริเวณ
ลินลดาไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังหวังคำตอบจากชายหนุ่มในรูปแบบไหน
แต่ที่แน่ๆ เธอรู้สึกแปลกกับสายตาที่เขามองมา
“แล้วการที่เธอพูดแบบนั้น เป็นเพราะทำตามหน้าที่หรือเพราะอะไร
ลองถามตัวเองดูแล้วกันว่ากำลังล้ำเส้นข้อตกลงระหว่างเราหรือเปล่า”
ดวงตากลมไล่มองตั้งแต่สันกรามเลื่อนไปยังริมฝีปากหนา ปลายจมูกโด่งที่ชอบฉวยโอกาสซุกต้นคอกัน ก่อนที่จะเผลอสบเข้ากับนัยน์ตาคมเข้มที่มองกันอย่างสงสัย
“อะไร” เขาถามเสียงกลั้วหัวเราะ คงจะงุนงงไม่น้อยที่อยู่ๆ เธอก็เงียบแล้วเอาแต่จ้องหน้า
“เรายังจะหย่าตามกำหนดเดิมใช่ไหมคะ” ถามทั้งที่รู้ผลลัพธ์ดี
“มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้ว” แม้บดินทร์จะนิ่งไปพักหนึ่งแต่เขาก็ให้คำตอบอย่างชัดเจน
“ทำไม? หรือเธอเกิดตกหลุมรักฉันขึ้นมาเลยไม่อยากหย่า”
คราวนี้เขาถามกลับแบบทีเล่นทีจริงพร้อมกับหัวเราะอย่างไม่จริงจังนัก
อาจเพราะลินลดาอยากเห็นอากัปกิริยาของเขาว่ามีตรงไหนพอให้เธอได้ความหวังขึ้นมาบ้างหรือเปล่า
คำตอบคือ...ไม่มี
“ไม่หย่าได้ไง ยังไงคนที่ไม่ได้รักกันอยู่ด้วยกันทั้งชีวิตไม่ได้หรอก”
นาทีนี้ลินลดาเพิ่งรู้ตัวว่าน่าจะเผลอชอบเขามากกว่าที่คิดเอาไว้ในตอนแรก
ทั้งที่ตอนแรกเตือนตัวเองแล้วแท้ๆ ว่ายังไงก็ต้องแยกแยะระหว่างเซ็กซ์กับความรัก
ดูเหมือนเธอจะเอาความรู้สึกลงไปปนกับความสัมพันธ์ทางกายด้วยนี่สิ
ไม่น่าประมาทเลย...