เจ้าสาวเกียรติยศ

เจ้าสาวเกียรติยศ

"ฉันไม่อยากมีลูก มีแล้วมีห่วง ห่วงมากก็รักมาก ฉันมีอะไรที่ยังอยากทำอีกมาก ไม่อยากเพิ่มห่วง"
พระองค์ตรัสตอบเสียงเรียบ ก่นปรายพระเนตรมองท่นหญิงกุล 
"แค่ต้องห่วงห่วงผูกคอที่ถูกบังคับให้ต้องเพิ่มมาอีกคนคนนี้ ก็เป็นภาระ
ท่านหญิงกุลตาโต รู้ว่าห่วงผูกคอที่ทรงว่า คือตัวเธอเอง หึ ถูกบังคับเหรอ พูดราวกับเขาเป็นคนเดียวที่ถูกบังคับให้แต่งงั้นแหละ!!! 

ก่อนจะกล่าวกลับไปบ้าง
"ถ้าเป็นภาระนักงั้นก็หย่าสิเพคะ ห่วงนี้จะได้ไปเป็นภ าระผูกคอคนอื่น มีเยอะแยะเชียวที่อยากได้หม่อมฉันไปผูก ทั้งท่านชายวังภโวทัย คุณชายวังรณรุต แม้แต่ท่านชายพลอาทิตย์วังกฤดาการพระสหายของพระองค์ หม่อมฉันก็ดูออกว่าทรงอยากได้หม่อมฉันไปผูกที่คอไม่แพ้ใคร"
ไม่รอให้พระชายาได้กล่าวต่อ พระองค์ชายปัณณ์ก็รงดึงให้คนปากเก่งมานั่งบนตัก พระหัตร์ไหลลื่นโอบเอวอ่อนเอาไว้ กดให้ประทับลึกเสียดสีกึ่งกลางพระวรกายอันร้อนรุ่มของพระองค์ 
บอกความปรารถนาอย่างเงียบๆ ว่าถ้าขืนยังพูดจาไม่เข้าพระกรรณอีก คืนนี้จะเจอดีอย่างไร ทว่าวรกายดูคล้ายจะปราบพยศ แต่พระโอษฐ์กลับก้มมาคลอเคลียลำคอขาว

คนที่น้อยนักจะแสดงท่าที ตรัสเสียบเรียบราวกระซิบให้คนเป็นภรรยาได้ฟัง ทว่ากลับเป็นสุรเสียงที่ฟังดูออดอ้อน ร้องขอการให้อภัยจากภรรยาเหลือเกิน

"ไม่เอา...ฉันไม่หย่า~ "