ผมไปฝึกงานคนเดียวเลยครับ โซโล่เดี่ยวเลย บินคนเดียว ทำอะไรคนเดียวหมด แต่สิ่งที่ผมว่ายากมากๆ เลยคืออุปสรรคทางภาษาที่แหละครับ คือผมพูดอังกฤษได้ แต่คนญี่ปุ่นเขาไม่พูดอังกฤษกันอะ ไม่ว่าจะคนตั้งแต่คนระดับสูงไปจนถึงระดับล่าง เขาก็ไม่พูดกัน อย่างตอนไปฝึกงานในโรงงาน พวกคู่มือต่างๆ เอกสารจะเป็นภาษาญี่ปุ่นหมดเลยครับ ไม่มีภาษาอังกฤษเลย ผมก็ต้องไปถามคนที่เข้าใจภาษาอังกฤษว่า เอกสารอันนี้มันแปลว่าอะไร ถ้าไม่มีใครเข้าใจเราจริงๆ ส่วนใหญ่แล้วก็ใช้อักษรภาพช่วยเอาครับ แต่ก็มีความโชคดีในโชคร้ายอยู่บ้าง พอดีว่าทางบริษัทเขามีขายหุ่นให้กับทางสิงคโปร์ เลยพอจะมีคู่มือที่เป็นภาษาอังกฤษอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นภาษาญี่ปุ่นหมดเลยครับ 
 

Photo Creditt: Pol Najpol
 

      อีกอย่างมันก็เป็นอุปสรรคในการใช้ชีวิตของผมอยู่เหมือนกันนะ อย่างเช่น เวลาเราไปไหน เราหลงทาง ไปซื้อของ มันต้องรู้ภาษาญี่ปุ่นบ้างอะ มันถึงจะช่วยให้ดีขึ้น อย่างมีตอนนึง ผมไปจอดจักรยานผิดที่ คือมันมีป้ายบอกแหละมั้งว่าห้ามจอด แต่ด้วยความที่ผมอ่านไม่ออกไง อีกอย่างคือก็เห็นมันมีคันอื่นจอดอยู่ ประมาณ 10 คันได้ เลยไปจอดบ้าง ทีนี้พอผมกลับมาตอนเย็น จักรยานหายไปละ งงมาก หายไปหมดเลยที่จอดเอาไว้กันตรงนั้น55555 ผมเลยไปหาเพื่อนคนจีน ไปให้เขาช่วยว่าจะทำยังไงดี เขาก็บอกว่าเออ แถวนี้มีโรงพักนะ จะลองไปดูมั้ย เผื่อว่าเขาจะเอาจักรยานผมไป ผมก็โอเค สรุปว่าอยู่ที่โรงพักจริงๆ ครับ คือผมไปจอดจักรยานในที่ห้ามจอด เลยโดนปรับไปตามระเบียบ เอาจริงๆ ถ้าผมรู้ว่ามันจอดไม่ได้ก็คงไม่จอดหรอกครับ555555 
 

Photo Creditt: Pol Najpol
 

      ส่วนเรื่อง Culture shock ไม่ค่อยมีเท่าไหร่นะ มีแค่ตอนอาบน้ำ คือหอที่ผมอยู่เป็นหอของทางบริษัทครับ แต่ห้องอาบน้ำคือเป็นแบบรวม ทีนี้เราเลยต้องแก้ผ้าหมด เดินแบบเปลือยๆ เข้าไปเวลาจะแช่อ่าง แต่หลังๆ ก็เริ่มชินครับ

      ถ้าพูดถึงนิสัยคนญี่ปุ่นที่ผมเจอมา เวลาเขาทำงานจะค่อนข้างจริงจัง งานเป็นงาน ไม่คุยเล่นกันเท่าไหร่ คนส่วนใหญ่ก็ใจดี เวลาผมหลงทางเข้าไปขอความช่วยเหลือ เขาก็พร้อมเข้ามาช่วยตลอด  

ได้ฝึกทักษะการอยู่คนเดียวและการเอาตัวรอด